Tuesday, June 13, 2017

සීතල පිණි මත මල් පෙති විසිරෙන ....

මුහුද හැමදාම රළ නැගුවත් ඒ එකිනෙකක් එකිනෙකට වෙනස් වෙයි. ගඟ දියට ⁣මොනයම්ම අයුරකින් හෝ දෙවරක් බැසිය හැකි වුනත් එකම මුහුදු රළක් දෙවරක් නොපෑගෙතැයි මට සිතෙයි. එහෙත්අපි ඒ රළම නැවත බිඳී වැතිරෙන තුරු වෙරළ වැලි කතර දෙස බලා සිටින්නට ප්‍රියැත්තෝ වෙමු. ජීවිතය විඳිනවාය ක්යන්නේ මෙවන් වේලාවලට යැයි මම සිතමි. මේ විඳීම් නම් නැවත කියන්නට ලියන්නට ගියත් ඒ ව්දිහෙන්ම කියවෙන ලියවෙන දේය. ඉතින් මේ සටහන අපේ ඉතිහාස කතාවේ උත්පත්ති පරිච්ඡේදය මේ සිදුවීමට තිස් අට වසරක් පිරෙන අද නැවත මෙතැන මෙසේ අවුණමි. ප්‍රේමය නම් ජීවිතයම මිස අන් කිසිවක් නොවේ.





එඩ්වඩ් තිමති ජයකොඩි ගායකයෙක් ලෙස ඉදිරියට ආවේ ගුවන් විදුලියේ වෙළඳ සේවයේ පිබිදෙන ගායක පරපු‍ර වැඩ සටහනෙන් බව මගේ මතකයයි. මට මතක හැටියට මේ වැඩසටහන කාලයක් ඩී. එස්. අයි. පිබිදෙන ගායක පරපුර වී තිබිණි. ඩී. එස්. අයි කොම්පැණිය නිපදවූවේ විකුණුවේ ‘සපෝටර්’ ය. දිය ලණුව වෙනුවට ඉලාස්ටික් පටියක් යොදා තට්ටම් හරහා දුවන තවත් පටි දෙකකින් සපෝට් කල මේ පිරිමි යට ඇඳුම ඒ කාලයේ අපේ කොල්ලන් අතර ‘රට අමුඩය’ කියා ප්‍රචලිත වී තිබුණි. මේ විදිහෙන් එදා අද ගැන හිතන විට ගායකයින් ගායිකාවන් දොරට වැඩීමේ කර්තව්‍යයෙහි මහ වෙනසක් සිදුවී තිබේද යන්න පිළිබඳව සියුම් සැකයකුත් හිතේ ‍කොඳුරයි.

එඩ්වඩ් අපූර්ව ගායන කුසලතාවයකින් තරුණ අපේ සිත් සතන් ඇද බැඳගත්තෙක් වීමට වැඩි කලක් ගත නොවී යැයි සිතමි. හැත්තෑව දශකයේ අග භාගය පමණදී එඩ්වඩ් හඳුනා ගන්නටත් යම් දුරකට ඇසුරු කරන්නටත්, අදටත්, ලඟින්ම නොවුනත්, හිතවතෙක් යැයි කියන්නට පුළුවන් හිතවත් කමක් තියාගන්නටත් තරම් ඒ හමුවීම දුර ගෙන යන්නටත් ලැබීම සතුටකි.

මේ සතුට නිරනුමානයෙන් සිතට ගෙනෙන ඉහත පද පේලිය මගේ සිතට සමීප වූ සිදුවීම් අදට අවුරුදු තිස් එකක් පරණය. එහෙත් තවමත් සුවඳය. සිංදුවේ කියැවෙන්නා වගේම මේකත් පෙරුම් පුරා පෙරුම් පුරා කල හමුවීමක කතාවක්ම විය යුතුය. පෙර ආත්ම ගැන කියන්නට තියා මේ ආත්මයේ සිදුවීම් වටහා ගන්නට තරම්වත් හිත දියුණු කර නැති බැවින් පෙරුම් පිරුවාය කියන හිතිවිල්ල මිස මොන ආකාරයකින් ඒ ක්‍රියාව සිදුවුණාද කියන්නට නම් නොහැකියි.

ඉතිහාසය නම් අපට අපේ ජීවිතම වෙයි. රට කරවූ රජුන්ගේ සාහසික කම්, ආලවට්ටම් සහිතව ලියා තබන්නාවූ පොත් ඉතිහාසය ලෙස කටපාඩම් කරවූ අපට අපේ ඉතිහාසය අප දන්නා දුටු ලෙසින් ලියන්නට කාලයකි මේ. ඉතින් වයිවාරන්න කතා වලින් අන්තර් ‘ජංජාලය’ (මේ වචනයත් ඇහිඳ ගත්තේ ජංජාලයෙන් මයි) හැඩ කරන සිංහල ලියන්නන්ගේ කතා අතරට අපේ කතාවත් එකතු කරන්නට අද දවස හොඳයැයි අද උදේ මට ලැබුණු ඊ මේල් පණිවිඩයක් මතක් කර දුනි. දහසකුත් කතා අතර තවත් එක කතාවක් සිද්ධියක් හෝ තලත්තෑනි යුවලකගේ පරණ පෙම් හෑල්ලක් ලෙසම පමණක් කෙනෙකුට පෙනෙන්නට පුළුවන් නමුත්, මේ කතාව අද දවසේ අපට, එක්ටැම්ගෙයි ගැබ්බර වූ උන්මාද චිත්‍රාගේ ත් පඬු අබාගේත් පුළුල් තිර කතාවට වඩා හිතට සමීපය. ආදරණීයය.

මේ සටහන සාහිත්‍ය කෘතියක් ‍නොවේ. බොළඳ පෙම් කතාවක ජවනිකාවක් සේත් ‍දකින්නට හැකි මුත් ඒ බොළඳත්වය තුල සැඟවුණු අව්‍යාජ ගැඹුරක් මම දකිමි. එසේ වන්නේ මේ සටහනට පාදක වන වකවානුවත් අපේ ජීවන පසුබිමත් එක්කර සසඳන කල; අපේ ජීවිත පිළිබඳව තීරණ ගැනීමට, වගකීමකින් යුතුව තීරණ ගැනීමට, අපට ඇති අයිතිය අප විසින්ම සාක්ෂාත් කරගැනීමත්, ඒ තීරණ විසින් වෙනස් කරනු ලබන්නාවූද අනාගතය නම්වූ සොඳුරු නමකින් හඳුන්වන්නාවූද කාලාන්තරය දෙස එඩිතරව බලන්නට අපට තිබූ හැකියාව අවබෝධ කර ගැනීමත්; මේ මහා විශ්වයේ සිදුවීම් අතර අල්පේච්ඡය වූ මේ සිදුවීම තුලින් පිළිබිඹු වන බැවිනි.

කරුණාසේන ජයලත්ගේ ‘ගොළු හදවත’ අප කුඩා කාලයේ බොළඳ නවකතාවක් විය. අනතුරුව කුමාර කරුණාරත්න ලියු කතා පුස්ථකාල වලට වැද්ද නොගන්නා බාල කථා විය. එංගලන්තයේ නාඩගම් කාරයෙක් වූ ෂේක්ස්පියර් ගේ ‍රෝමියෝ ජුලියට් අග්‍රගණ්‍ය පෙම් කතාවක් වන විටත් අපේම ඉතිහාසය අලලා ලියැවුණු ‘රෝහිණී’ වැනි කෘති පාඩම් පොතක් තරමට ඉහල යනවිටත් අපේ ලෝකයේ අපේම කොළු කෙල්ලන් අතර ආදරය දළු ලෑ ලියලූ ආකාරය බොළඳ දේ යැයි සිතන්නට අපට උගන්වා තිබිණි. ඒ එසේ වතුදු, ජීවිතය නම් මේ යැයි යම්තාක් දුරකට හඟින්නට තරම් හිසේ කෙස්සේ පාට මැකී ඇති අද, ආදරය නම්වූ අකුරු හතරින් සටහන් වෙන්නාවූ සිතිවිල්ල, හැඟීම, චින්තාව, මානසිකත්වය, හෝ වින්දනය තරම් අපේ ජීවිත හසුරුවන්නාවූ අන් දෙයක් නොමැත්තේය යන්න පසක් කර ගැනීම හැර මා උගත් අන් දෙයක් නැතිය සිතෙන්නට තරම් මම වාසනාවන්ත වී සිටිමි. ඉතින් මේ සටහන ඒ හිතිවිල්ලට සාක්ෂිය.

මගේ හිතට ඉතාමත් ආදරයෙන් සමීප වූ කෙල්ලකට 1979 ජූනි දහතුන් වෙනිදා මා හමුවී කතා කරන්නට නොහොත් ‘දෙයක් කියන්නට’ වුවමනාවක් ඇතිවී තිබුණි. කොළඹ සරසවියේ ‍තර්ස්ටන් පාරේ ගේට්ටුව අද්දර සල් ගහ ලඟින් පටන් ගෙන රීඩ් මාවතේ ගේට්ටුව ලඟට එන තුරුත් මේ වැදගත් දේ කියන්නට තරම් නිවනක් ඇති තැනක් හමුවුණේ නැත. වඩාත්ම හේතුව වූයේ මේ අති වැදගත් කතාව ‘මෙහෙම බෑ, වාඩිවෙලා කියන්න ඕනි’ කතාවක් වීමයි. එදා හවස කොළම්පුර සරසවි මාතාව, ඒ මග දිග හැමතැනම ගල්වැටි, කොට බිත්ති හා ගස් යට වූ බංකු ආදියෙහි, සිය දූ පුතුන් විවිධ ඉරියව් වලින් වාඩි කරවා, අපේ මේ ඉතිහාස කතාවේ මෞලි මංගල්ලයට දායක වන්නට සිය අකමැත්ත පලකරවා සිටියාය.

නිස්කලංකයේ වාඩිවී ඔහේ බලා ඉන්නට පුළුවන් තැනක් හැටියට ඒ දිනවල මට මතක තිබුණු තැනක් වූයේ කොළඹ පුරහල ඉදිරිපිට විහාර මහදේවී උයනේ බංකුය. එක් එක් කාලවල එක් එක් වෙස් ගත්, වික්ටෝරියා පාක් ලෙස ඉපදී පහු කලෙක නිරනුමානයෙන්ම ජාතිකාලයේ හුලඟ වැදී විහාර මහදේවී උයන වූ මේ බිම්කඩ, මේ කාලය වනවිට හැත්තෑහතේ ප්‍රබෝධයෙන් ප්‍රමුදිත වී පුංචි ඩිස්නිලන්තයක් වෙන්නට පෙරුම් පුරමින් අත් පා හොලවමින් තිබිණි. සුපිරිසිඳු ප්‍රේමයේ දිය උල්පත් සොයා ගත නොහැකි වූ හෝ ඒ උල්පත් ජලයට වැඩිමනත් සැර දෙයක් හොයන්නන්ට සරණ වෙන්නට ජීවිතයේ කටුකත්වයෙන්ම උසි ගන්වන ලදුව, සැදී පැහැදී සිටි ලාලිනියෝත් ඒ වෙළඳ ගණුදෙනු සිදුවූ කැලෑ මංඩිත් එලි පෙහෙලි වී, උයන වටා වූ යකඩ වැට අළුත් කොළපාට තීන්ත තට්ටුවකින් දිදුලමින් තිබිණි. කුඩා දරුවන් අතින් අල්ලාගත් අම්මලා තාත්තලා උයන වටා රවුමට යන බබා කෝච්චියේ රවුම් ගිය කාලයකි ඒ.

රීඩ් මාවතෙන් බස් එකක එල්ලුණු අපි විහාර මහ දේවියේ බුදු රුව පසු කර අපි වෙනුවෙන්ම කැපවී මග බලා හිටි ඒ සිමෙන්ති බංකුව වෙත ලඟාවූ වෙලාව වන විට හීන් පොද වැස්සක් වැටෙමින් තිබුණි. එහෙත් අපට කුඩයක් තිබිණි. දෙන්නාම වැහෙන්නට කුඩය අල්ලන්නට වාසනාවන්ත වන තරමට මගේ උරිස් ඇගේ හිසට වඩා උස්විය.

අහන්නට ලැබෙන කතාව මොකක් වගේ වේදැයි හිතිවිල්ලක් හිතේ තිබුණ මුත්, ඒ දෙබස් ඛණ්ඩය ඒ විදිහෙන් අහන්නට ලැබේයැයි මම කවදාවත් බලාපොරොත්තු ව නොසිටියෙමි.

“ මට ඔයාව ඕනි...!”
“කොච්චර කාලෙකටද?”
“හැමදාට..ම... නෑ මැරෙණ කම්ම...!”

මෙතැනට කෙදිනකවත් මට නම් වචන වලට නැගිය නොහැකි, යන්තම් නල දතක් පෙනෙන තරමට සිනාසුණු, නිකටෙහි පෙනෙන නොපෙනෙන වලක් රැඳි හිනාවෙන ඇස් දෙකක් දිදුළන මුහුණක පිපුණු ආයාචනාත්මක බැල්මක් සටහන් විය යුතුය. වචන වල තේරුම්, විශේෂයෙන් ලිඛිත වචන වල තේරුම් සීමිතය. චිත්‍ර, චිත්‍රපට, මේ හැමදේම එහෙමය. එහෙත් යථාර්තය නම් ඇස් ඉදිරිපිට සිදුවන දේය. ඇස් ඇතුලත අප දකින්නාවූ දේය. හිත් ඇතුලත අප හඟින්නා වූ දේය.

විභාග වර්ග කීපයක් තිබේ. ටොම්බෝලා හෙවත් බින්ගෝ කාඩ් පතක ඉලක්කම් පාට කරන්නා සේ උත්තර ලියන බහුවරණ ප්‍රශ්න පත්‍ර, සියළු වැඩ, කරපු කටු වැඩ පවා අවුණා ඉදිරිපත් කලයුතු දීර්ඝ තර්ක විතර්ක හේතු නොහේතු දක්වා පිටු හත අටේ උත්තර ලිවිය යුතු රචනා ප්‍රශ්න පත්‍ර ආදී සීමිත කාලයක් තුල නියමිත තැනක වාඩිවී නියමිත වේලාවට අවසන් කලයුතු විභාගද, ප්‍රශ්න පත්‍රය ගෙදර ගෙන ගොස් සතියක් පමණ කෑමක් බීමක් නැතිව, නින්දක් විවේකයක් නැතිව, පොත් පෙරලමින් ලියමින් කුරුටු ගාමින් ඉරමින් විසි කරමින් උත්තර ලියන විභාගද තිබේ. උසාවියත් පොලිසියත් කරන්නේත් භාෂානුකූලව බැළුවොත් විභාගම වෙයි.

එකම එක ප්‍රශ්නයක් මුත් උත්තරය සංකීර්ණ වූ බැවිනුත් එක එල්ලේ වචනයකට දෙකකට පිඬු කරන්නට තරම් විෂයය හදාරා නැතැයි හිත කිව් බැවිනුත් සවිස්තරව සිතා බලා උත්තර ගොනු කරන්නට කල් ඉල්ලන්නට මට සිදුවිය.

එදා සිරිපොද වැස්සත් නිල්-කොළපාට අකුලන කුඩේ යටින් ඇවිද ගිය ගමනත්, මගේ මුහුණේ වදින නොවදින හරියේ පිපුණු ඒ සිනාවත් හිනැහෙන දෙනෙතත් තවමත් මා අසලම තිබේ. බොහෝ දේ කතා කල බව මතක මුත් මේ වැකි තුන නම් සඟුන්ට පැවරූ ගල් ගුහාවක කටාරම් කෙටූ පාඨයක් මෙන් සිතට ඇතුළුවන දොරටුව ඉහත්තාවේ ලියැවී තවමත් දිදුලයි.

කතාව එදායින් අවසන් වුනේ නැත. ප්‍රශ්නයට උත්තර හෙවීම ප්‍රශ්නය තරම්ම සංකීර්ණ වූයේ ඇගේ දෙනෙත් තුලටත් වඩා ඇගේ සිත තුලට එබී බලන්නට තරම් සමීපත්වයක් අප අතර තිබූ බැවිනි. නිදහසේ පියෑඹීමක් නොව හිත් තැලී ලේ ගලන කතාවක ආරම්භයක් වීමේ පෙර නිමිති බොහෝමයක් අපේ ජීවිත වෙත බැළුම් හෙලා බලා සිටියහ.

බටහිර වෙරලේ පෘතුගීසීන්ගේ අණසකට නතුවූ අපේ ගම් පලාත්වල බොහෝ දෙනෙක් මෙන්ම අපිදු කතෝලිකයෝ වීමු. කතෝලික ධර්මය අපට අපේ සිත් සතන් වලට පරදේශී ආගමක් නොවේ. කවුරු කොයිලෙසින් අරුත් කිව්වත් ඒ අපිමය. අ‍පේ සිරිත්ය, අපේ විරිත්ය. ඕ, දකුණේ මාතර උපන් පියෙකුටත් උඩරට බණ්ඩාරවෙල උපන් මවකටත් දාව සැදැහැවත් බෞද්ධ පවුලක කුළුඳුල් දියණියව ඉපිද සිටියාය. ජීවිතය මේ තරම් අකාරුණික වේ යැයි මම කිසිදාක නොසිතුවෙමි. එදා දවසේ, ඉදිරියට සිදුවිය හැකි බොහෝ දේ පිළිබඳ චිත්ත රූප මගේ මනස පුරා පිරී ගියේය. එහෙත් අනාගතය යනු අප විසින් අපට හැකි පමණින් ගොඩනගා ගත යුත්තක් වගත් මටම මිස අන් ක‍වරෙකුටවත් උත්තර දීමට මා බැඳී නැති වගත් මම දැන සිටියෙමි.

තීරණ ගැනීමේ පහසු ක්‍රමයක් මට තිබිණි. හාෆ් ෂීට් එකක් දෙකට බෙදා ‘ඔව්’, ‘නෑ’ කියන්නට හේතු ලැයිස්තුවක් ලිවීම කොහෙන් හෝ පැමිණ පිලිවෙතක් සේ මගේ බො‍හෝ කාර්යයන් වලදී සිදුවෙමින් තිබිණි. එදා සටහනේ නෑ කියන පැත්ත ඉතා ඉක්මනින් පිරී ගියේය. එහෙත් ඒ සියල්ලට වඩා බරින් වැඩිව තරාදි කෝප්පය පිරවූ එක් හේතුවක් අනික් පැත්තේ තිබිණි.

“මට මානෙල් ඕනි”

මේ සියල්ල සැලකීමෙන් පසු හිතට එකඟව දවස් දෙකකට පසු ‘හා’ කියන්නට මට පුළුවන් වූ නමුත්, ඒ වනවිට අහිංසක‍යකුට අනවශ්‍ය ලෙස කරදර කිරීමේ කම්පාවට යටත්ව ඉල්ලීම ඉල්ලා අස් කර ගැනීමේ තීරණයක් වඩා වැදගත් වූ තැනක අනුමත වී තිබිණි.

දිනපොතේ පිටු හතර පහක් එකට අලවා වසා දමා මම සරසවියේ අවසාන විභාගයට පාඩම් කළෙමි. ඇයත් එසේ ම කලාය. ඒ කාල සීමාවේ එකිනෙකාගේ ශක්තියද ධෛර්යයද අපිම වීමු.
ප්‍රශ්නය නැවත ඇසුණේ විභාග අවසන්ව අවසාන විභාගයට පසුව මිතුරු මිතුරියන් හා එක්ව ‘මොණරතැන්න’ නරඹා ඈ ඇරලන්නට බෝඩිමට යන අතර තුර දීය.

‘කෙල්ල මට මොකද කියන්නෙ? තාමත් මාව ඕ‍නිද?’
‘ඔයා මොකද කියන්නෙ?’
‘මට නම් ඕනෙ’
‘මටත් එහෙමයි’
‘එහෙනම් හෙට වසන්තයේ දවසක්...?’

එදා කාණ්ඩය එක්වී බලන චිත්‍රපටය කුමක් විය යුතුද යන ප්‍රශ්නය මත දෙකඩ වන්නට ගිය හිතවත්කම් පිරිද්දී තිබුණේ පසුදාට සියල්ලන්ම එක්ව ‘වසන්තයේ දවසකුත්’ බලන පොරොන්දුව මතය.

සමුගන්නට කලින් මගේ අත සිඹගන්න දැයි ඈ ඇසූ මොහොතේ මා දුටු ආදරය තවමත් මම මගේ නෙත් අසලම දකිමි. එදා මෙදාතුර අපි දෙන්නා එක දිගට තුසිතයේ, සුයාමයේ සැරිසැරුවා නම් නොවේ. ඇගේ වරලස පරසතු මලින් ගවසනවා තියා හරි හමන්, මා කියන්නේ අපේම නෑ හිතවතුන් ගේ මිම්මෙන් හරිහමන් මාලයක් කරාබුවක්වත් මිලට ගත්තා මට මතකක් නැත.

ඒ එසේ වෙතත් අද මේ දවසේ මේ වචන ටික, මේ පහල ඇ‍‍විණෙන සටහන, මෙසේ දකින්නට තරම් මම වාසනාවන්ත වී සිටිමි. ඒ මගේ හොඳකටත් වටිනාකමකටත් වඩා මට ජීවිතය ඉගැන්වූ ගුරුවර ගුරුවරියන්ගේ සමත් කමය කියා හිතන්නට මම කැමැත්තෙමි.
ඉතින් වෙන කාගෙන්ද... මා උගත්තේ ආදරය...?

-------------------------------------------------------------
ආදරෙයි තවමත් !
අද ට හරියටම අවුරුදු තිස් එකකට කලින් දවසක හැන්දෑවේ
මට වාඩි වෙන්න තැනක් හොයා දෙන්න, උදව් වෙන්න
මා එක්ක ඇවිත්
පටන් ගත් මහා දිග ගමනේ කෙළවර දකින තුරු
එදා වාගෙම ආදරෙන්
අදට ත්, මා ළඟින් ඉන්න
එදා මෙදා තුර, අපේ ජීවිත වල දැවටුණ
සතුටු සිනා රැළි වගේම දුක් කඳුළැලිත්
තුරුළු කරගෙන
මගේ මුළු ජීවි‍ෙත්ට ම
නවාතැනක්, හෙවණක් වුණ
මගේ ම ආදරණීය රන්සිරිමල්,
(ඔව්! වචනයේ පරිසමාප්තාර්ථයෙන් ම)

සිනහවමයි කඳුළත්
දුකම තමයි සතුටත්
කියන පාඩම මට කියා දී
ඔය හිතේ හැමදාට ම
ලැගුම් ගන්නට ඉඩ දුන්නාට
ආදරෙයි තවමත්
එදා වාගෙ ම නැතත්
ඊටත් ටිකක් වැඩියෙන්.......!

මානෙල්

2010.06.13

Continue Reading...

Thursday, June 8, 2017

සීමිත ලොවකට අසීමිත කවි තබා ගිය දිලිසෙන පියවර, සමර

- මාලතී කල්පනා ගේ මුහුණු පොත් සටහනකි -




සීමිත ලොවකට අසීමිත කවි තබා ගිය දිලිසෙන පියවර, සමර
_____________________________________
ගෙවී ගිය නව වසක් පුරාවට සියවරකට වැඩිය පෙරළා බැලුණු පොතකි. දහ අට මසක් පුරාවට මගහැරුණු අකුරක් වේ නම් සොයා ගනු පිණිස ස්පර්ශ කළ හැකි වේ දැයි වරින් වර අතගා බලන නමකි. ඒ එක කවිය වරක් කියවූවොත් සිය වරකි.
සිතෙයි නම්
දොර කවුළු වසාගෙන
සිටිය යුතු යැයි
එසේ කළ මැන
මම සිටින්නෙමි
විවෘතව
උමඟ කෙළවර
එළිය ඇති තැන
අසීමිතව...
(එක කවිය සිය වරක්-2009)
කල් ඇතිව එසේ කියා තබා දෙදහස් පහළොවේ සැප්තැම්බර් මාසයේ දවසක සමර විජේසිංහ නො දන්වාම සිය දිවි නන්දිතය නිම කොට තිබුණි. ඔහුගේ අසීමිත කවි ගැන දැනෙන දෙය ලිවිය යුතුයයි බොහෝ වර සිතුවද නො ලිව්වේ ඒ තුංග කවිවලට ක්ෂුද්‍ර මාතින් අඩුවක් වෙතැයි යන බිය මිස අන් කිසිවක් නිසා නොවේ. කවි විඳිනු මිස විචාරන මගක් නො දන්නේ වන බැවින් විඳුම පමණක් මෙහි ලියා තබමි.ඔහු ලියා පළ කළ කෙටිකතා පොත් පහ ගැන මෙහි ලියන්නට මගේ මඳ දැනුම සමත් නො වූවද ඒවා අපූර්වතම වූ ශෛලියකින් සිංහල කෙටිකතාවෙහි වෙසෙස් සළකුණු සනිටුහන් කර ඇති බැව් ඒවා කියවීමෙන් සහ ඒ ගැන ලියැවී ඇති සීමිත විචාර කිහිපය කියවීමෙන් වටහා ගත හැකි වනු ඇත.
සමරගේ කවි ඉගැඹුරු දාර්ශනික මානයන්ගෙන් ජීවිතය විනිවිදින්නේ ඉතා සරළ බසකිනි. මහා අරුතක් සරළ වදන් කිහිපයක් තුළ හොවා පෙර නොවූ විරූ අපූර්වත්වයකින් නිමැවෙන ඒ කවි කියවන්නා කම්පනය කරන්නේ බලාපොරොත්තු නොවූ අයුරිනි.
සමහර නිශ්ශබ්ද රාත්‍රීවල
හැර බලමි උඩුමහල කවුළුව
අසල් වැසි ගෙවල්
සතුටින් පිරී ඇත්දැයි
ඔහුගේ කවි, චිත්තාභ්‍යන්තර හැඟීම් ද සන්තානගත දැවීම් සහ පෙරළි ද ජීවිතය යනු කුමක්දැයි ඔහු ද අපද සෙවූ සොයමින් සිටිනා දෙය ද වටහා ගැන්ම පිණිස බොහෝ වර වර ගැන්වුනේය. ඒ තුළ සීමා මායිම් නො ඇඳි ප්‍රේමයේ දහසක් මල් ද ලෝකය විසින් තනනු ලැබුවා වූ සීමා ප්‍රාකාර ද සිත්තම් වුනේ ය. අසීමිත බව ම ඔහුගේ කවියෙහි ලකුණ විය. ප්‍රේමයෙහි ද ජීවිතයෙහි ද සීමා රහිත පැතිරුණ බව මනරම්ව දකිමින් ඒ නෙක වර්ණිත චිත්‍ර සංයමයේ පින්සල් තුඩින් පෑ ගැන්වූයේ ය.
කුලක ඇත සම්මත
යෙහෙළිය පෙම්වතිය සුන්දරිය යැයි
නම් කරන ලද
ඔබ අයිති නැත කිසිවකට
සබා මැද කිව නොහැකි
බැඳීමක් ඇති මිසක
ජීවිතය නම් වූ දෙය
උරුම කළ දේය මේ අපට
______________
වැසිවලාහක
දිගු කාළ කේශිය
නුඹට එරෙහිව මම
සෙවිලි කළෙමි පියස
මනා ලෙස
ඉදින්...?
බලව
යළි තෙමනු හැකිදැයි
මා ඇතුළු සිත
ගේහසිත ජීවිතයේ ශුෂ්ක ඉම් සහ කෙම්බිම් ද බන්ධනයන්හි සොඳුරු සුඛ හා හා දුක්ඛ නිමේෂයන් සේ ම අප යා යුතුයයි නියම කරන ලද මගෙහි වගුළ සුවහසක් හලාහල පාත්‍රයන් ද ඔහුගේ කවියට ප්‍රස්තූත විය.
ආත්මාරක්ෂාවට
ආයුධ සන්නද්ධව
ආපසු ගෙදර එන විට
ඇය අත සමාවේ කඩුවය
ඉදින් මා
කුමකින් පහර දෙන්න ද
ඇයට
_______
කලක් විය අපූරුතම
ඇයට ප්‍රේම කළ
ඇයද පෙරලා ප්‍රේම කළ
හේතු අපමණ තිබිණ දෙදෙනාට
පෙම් නොකර ඉන්නට නොහැකි වුණ
ඉදින් අපි නොනැවතී පෙම් කළෙමු
දිගින් දිගටම
දිගින් දිගටම
ප්‍රේමය පැසී
ඉදී
ගිලිහී
පතිතවන තුරුම බිම
සිය තියුණු උපහාසය ඔහු තනුක කළේ පරිණත ජීවණ දැක්මේ දයා දියෙනි. කිසිවිටෙක ද්වේශසහගත නොවූ ඔහුගේ ලියවිලි මානව ප්‍රේමී වූයේ, ඉසියුම් අවබෝධයකින් යුතුව අවට ලොව යාථාර්තයන් විනිවිදින අතර ම ප්‍රශ්න කළේය. තමන් අනුදත් වෙනස් වූ මගක් විමුක්තියක් ගැන නො මසුරුව ඉඟි කළේය. ඔහු ලද සැම විටෙක භෞතික අත්පත්කර ගැනීම්හි ඇති නිශ්ඵල බව සරළ වදන් කිහිපයකින් කියා පෑවේය. ජීවිතයෙන් පලා යන කලකිරුණු දර්ශනයක් වෙනුවට සිය කවි තුළ සෞන්දර්යමය මාවතක දම් පැහැ මල් අතුරා පෙන්වාලූවේ ය.
අත්හළෙමි ගිරි තරණ
වටෙන් යා හැකි හෙයින්
එකම තැනටම ගමන නිමවෙන
පෙත් මඟකි සොඳුරුතම
වනවදුල් දියකඳුරු පසුකර යන
නැවතෙමින් තැන තැන
සිසිල වැඩි සුළඟක් පමණි
එරෙහි මා සමග
සොඳුර යළි
තරගයට නොදුවමි
ජයගතිමි මේ මඟට බට සැනම
සමරගේ කවි තුළ අපට හමුවන අනෙක් විශේෂත්වය වන්නේ ගැහැණුන් කෙරෙහි ඔහු හෙලනා දුර්ලභ සමවාදී මානවීය දෘෂ්ටිය යි. අප කාටත් ගෘහ දිවිය තුළ ද නිදහස් ශෘංගාරමය බැඳීම් තුළ ද නාමකරණය කළ නො හෙන ස්ත්රී පුරුෂ සබැඳියාවන් තුළ ද එදිනෙදා දිවියේ සියලු තන්හි හමුවන්නාවූ ද සියලු ගැහැණුන් ද මත ඔහු එළන මිත්‍රත්වයේ ද දයාවේ ද සළුව එතරම් ම උණුසුම් ය. සිළිටි ය. එය එක්තරා අයුරකින් කලාව තුළ සම්මත ශෘංගාර එළඹුම් ද ගැහැනිය විෂයෙහි ලා බහුලව හෙලූ නිෂේධනීය දෘෂ්ටීන් ද අභියෝගයට ලක් කරන්නකි.
ඉතා කුඩා විශාල වෙනස
අපට නම්
පහසුකම් ඇත
දුකට බොන
බෙහෙත් ඇත
බෙහෙත් ටිකක්වත්
බොන්නෙ නැති
ගෑනු කොහොම ද
දරාගෙන ඉන්නෙ
_________________________
පින්වත් කුමරුවෙක්
සොයයි පින් මඳ කුමරියක්
කෙටි ඇසුරකින් පසු
වෙන් වෙන්න සුදුසු
_________________________
සිතනවා ඇති මුව දෙනුන්
තරුණ විය එළඹෙත
ඉක්මනින් ගොදුරු විය යුතුයැයි
බාහු බල ඇති
වගෙකුට වළසෙකුට
ජීවිතය තුළ අප වැරෙන් බැඳෙන බොහෝ දෙය පිනි බිඳක් මෙන් දියව යා හැකි බව ඉතාසරළ ලෙස විස්මිතව කියන්නට ඔහුගේ කවිය සමත් විය. කප් සුවහසක් කල් වසන්නට මෙන් සටන් වදින තරගයට දුවන මිනිස් ජීවිත දෙස සුහද උපහාසයෙන් බලා ඔහු මෙසේ කියයි.
කළණ හා කළණ නොවනා මිතුරනි
පරම හා පරම නොවනා සතුරනි
මඳය කාලය
සිත පිරෙන්නට යහළු වී ඉන්නට හෝ විරසකව ඉන්නට
අමතකය දැන්
සිත බැඳුණ කාරණ
සිත බිඳුණ කාරණ
_____________________
කිම ලතැවෙනු
සදා ගත හැකි කොට
අති පුද්ගලික අපායක්
තමාටම
ගැලපෙන විදියට
තියෙනවා නේද
කළමනා සියල්ලම
අත ළඟම
ජනප්‍රිය විලාසිතාවාදී ඇදහිලි ද මවාපෑම් ද සියුම් උපහාසයෙන් දක්වාලූයේ සුක්ෂම අයුරිනි.
බුදුන්ගේ උස!
බිම සිටින අපට
බණ නොඇසෙන තරමට
කියවා අවසන් කරන ලද කවියකට අප ජීවිතය දෙස බලනයුරු වෙනස් කළ හැකි නම් එය කවිය ද ඉක්ම වූ ප්‍රඥාමය විස්මයකැයි සිතමි. සමර සතුවූයේ ඒ විස්මයාවහ නිර්මාණශීලීත්වයේත් බුද්ධියේත් මහිමාවයි. සියක් කවි නො කියවුව ද එකම එක කවියකින් පමණක් වුව පාඨකයා අවදි කරවන්නට සමත් ඒ කවියා නූතන කවිය තුළ සැඟව ගියේ කොතැනදැයි විපිළිසර වෙමි. කාව්‍යමය බවින් ද දාර්ශනික බවින් ද සිංහල කවි ඉතිහාසයෙහි කිසිවෙකුට නොදෙවෙනි වන සමරගේ කවියට සිදු වූ සුවිසල් ම හානිය නම් දැනුවත්ව හෝ නො දැනුවත්ව විද්‍යාර්ථීන් හා විචාරකයන් අතින් ඒවා මගහැරීයාම බව මගේ පෞද්ගලික අදහසයි. ජීවත්ව හිඳියදී ද මිය ගිය පසු ද ලොවෙන් කිසිවක් අපේක්ෂා නො කළ, ක්ෂුද්‍ර ජීවිතයක් පැතූ ඒ විසල් ආත්මයක් සහිත මිනිසාට කවුරුන් හෝ ඒ කවි වැනුව ද නැත ද ඉන් පහළ වන සොම්නසක් හෝ දොම්නසක් නැත්තේ වුව ද ඒ කවි කියවිය යුතු එයින් එළිය ලැබිය යුතු දහසක් මිනිසුන්ට මග හැරෙන දෙය සමරගේ කවියකින් එළිය දුටු අයෙකුට මිස අන් අයෙකුට වටහා ගත නොහැකි වනු ඇත.
සමරගේ නික්ම යාම නික්ම යාමක් නොවන්නේ ඔහු ඉතිරි කොට තබා ගිය ලියවිලි නිසාවෙනි. ඒවා ජීවිත දාහයෙන් වෙහෙසව එන අපටශුෂ්ක කතරක හමුවන සුනිල විල් දියක් මෙන් විටින් විට දිය දෙයි. ඔහුගේ කවි හෝ කතාවල විශේෂත්වය වන්නේ එයින් දැනුම හෝ දැනවුම අපට කාන්දුවන්නේ අප අපට ම විවෘත වන ප්‍රමාණය මත වීමයි. එකිනෙකා පරයා දුවන තරගයම ජීවිතයයි අදහන, අත්පත් කරගැනුම විමුක්තියයැයි සිතන , සිරගත කොට සිරි බැලීම ප්‍රේමය යයි නම් කරන ලෝකයක සමරගේ ඇඟිලි විදාහළ දෑතින් ද සිතුවිලි මුදාහල නිවහල් ආත්මයෙන් ද අසිරිමත් විචිත්‍ර දෑසින් ද මැවූ ඉගැඹුරු සරළ ජීවන සත්‍යය වටහා ගැනුම බහුතරයකට අසීරු වන්නේ නම් එය විස්මයක් නොවන්නේ රේස් නො දුවන සියල්ලන් උන්මත්තකයින් ලෙස හංවඩු ගැසීම අප වසන පොළව මත සාමාන්‍යකරණය වී ඇති බැවිනි.
සමරගේ කවි මිනිසුන්ට අයිතිය. කුරුඳුවත්තේ සිට කටුනායක, චාවකච්චේරිය දක්වා ජීවත් වන ස්ත්‍රීන් ද බැලේස් ක්ලබ් යන අයගේ සිට දුම්රියේ යන ,රේස් කොළ බලන අය තෙක් පිරිමින් ද , අතැඟිලි බැඳුණු නොබැඳුණ, නම් ලද නො ලද බැඳීම්වල විඳින විඳවන සිත් හිමි අය ද ඒවා කියවිය යුතුය. එයින් ලෝකය තව බිඳක් හෝ නිවෙනු ඇත. සුන්දර වනු ඇත.
මගේ රහස ඔබට කියා මින් නවතිමි. ඔබ අදින් පසු දවසක සවස අහසෙහි දම්පාට වලාකුළු අහුරක් දුටුවොත් ඒ සමර ය. ඔහුගේ දිලිසෙන පියවර ය.
දිලිසුන පියවර කීපය
අප එවා ඇත
වරක් පමණක්
මේ පොළව මත
කෙටි දුරක් ඇවිද යාමට
සතුටු වෙමි
ඒ කෙටි දුරින්
බොහෝ දුර මා පැමිණි පසු
අප එකට
දිලිසෙන පියවර කීපයක්
ගමන් කළ බැවින්
සිහින් මීදුමට
අතුරුදන් වන්න පෙර ඔබ
මගේ ජීවිතය
එම දිලිසෙන පියවර කීපය ය
(කවි උපුටා ගැනීම බූන්දි වෙබ් අඩවියෙන් සහ සමර විජේසිංහගේ ෆේස්බුක් පිටුවෙනි. )
-කල්පනා ඇම්බ්‍රෝස්
08 ජුනි 2017
Continue Reading...

Blogroll

About